Przejdziesz to - czyli jak wygląda wsparcie w wykonaniu męża

Pędziliśmy ostatnio na spektakl do teatru. Poznań… Wiadomo, że w centrum miasta parking jest koszmarnie drogi, więc rasowy poznaniak szuka miejsca tańszego i w miarę blisko miejsca docelowego. Mój mąż akurat wybrał galerię handlową – parking podziemny. Okazało się, że inni widzowie (jak się później okazało) wybrali tę samą opcję. Biegniemy więc przez parking, żeby się nie spóźnić, a tu przy barierkach zaparkował jakiś samochód. Wysiada z niego małżeństwo w średnim wieku. Mąż zwraca się do żony:

- Przez barierki będzie szybciej.
- Zwariowałeś? Nie przejdę.

 

A wtedy mąż, nie potrafię tego opisać słowami, ale wyobraźcie sobie kowboja w kapeluszu żującego źdźbło trawy, opartego o ścianę saloon-u, który niby to od niechcenia patrząc na jakąś scenę mówi:

- Przejdziesz.

Ten mąż wyglądał właśnie jak ten kowboj. Okiem znawcy ocenił, że żona da radę przeskoczyć w eleganckiej kiecce barierkę i że na sto procent nic jej się nie stanie! Wiem, że kiedy to piszę, nie wydaje się to jakoś bardzo śmieszne, ale my śmiejemy się z tego do dzisiaj.

Co za wiara w siły żony! Jak on ją zna?! Czyż to nie jest - waszym zdaniem -wspierające?

Albo taka scena. Żona z mężem na zakupach. Zbliża się jakaś rodzinna uroczystość i kobieta chce kupić nową sukienkę. Zabiera męża, by pomógł jej w wyborze odpowiedniej (Dobrze! Część z was wzięłaby na pewno koleżankę na takie zakupy. Ale to nie suknia ślubna, więc wzięła męża). Ubrała już nową kreację, wychodzi z przymierzalni i mówi:

- No i jak wyglądam?

Mąż na to bez mrugnięcia okiem:

- A jakie buty do tego ubierzesz?

 

Nie, no… Serio? Pytanie było o sukienkę a nie o buty. I wystarczyło powiedzieć:

- Pięknie wyglądasz. Ten kolor podkreśla barwę twoich oczu. No i krój jest idealnie dopasowany do twojej figury. Będziesz królową tego balu!

Przypuszczalnie mężowi na pewno chodziło o to, że do tej sukni to trzeba by jeszcze kupić odpowiednio dobrane buty, a my się doszukujemy złośliwości. Nie wiem dlaczego? Czy to nie jest postawa wspierająca? Mąż martwi się, że żona będzie musiała za chwilę drugi raz jechać na zakupy, bo w domu nie ma żadnych pasujących butów do jej nowej kreacji. Chce jej tego oszczędzić (i sobie, przy okazji, też).

Wiem… Trochę sobie żartuję, ale serio, mężczyźni nie są stworzeni do prawienia komplementów, czy motywowania nas. To znaczy, oni to robią, ale na swój sposób. Kiedy biłam się z myślami, czy odejść z pracy i mówiłam to na głos, mój mąż zawsze mówił to samo:

- Czy ty się w tej pracy rozwijasz? Czy ta praca daje ci jakieś perspektywy na wzrost twoich kompetencji?

A ja chciałam usłyszeć:

- Oni nie wiedzą, kogo mają na pokładzie. Uciekaj stamtąd, bo jesteś za dobra dla nich. Pewnie nawet nie zorientują się, jak dobrego pracownika stracili. Znajdź pracę, która da ci siłę i w której rozwiniesz skrzydła. Wierzę w ciebie. Dasz sobie radę.

Czy jakoś tak. Widać różnicę? No właśnie! Nie bez przyczyny ktoś kiedyś napisał książkę „Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus”. Mówimy innymi językami. Nie zrozumie syty głodnego…

Wsparcie ze strony mężczyzny ogranicza się do jednego słowa, jak w przypadku barierki – przejdziesz. To ma wyrazić wszystko.

 

A my? Też chyba mamy do odrobienia jakieś lekcje? Kiedyś znajomy, który prowadzi poradnię dla małżeństw w kryzysie zapytał swoją klientkę, która była akurat ze swoim mężem u niego w gabinecie:

- A kiedy ostatnio pochwaliła pani męża za coś?
- A za co ja mam go chwalić?
- No na przykład, że jest taki mądry.
- A ja to niby głupia jestem?

Wszystko w temacie. Chwalmy naszych mężów, a wtedy i oni „zdobędą się na odwagę”, by wypowiedzieć to, co mają w sercu. A że mają dla was słowa wsparcia, o jakich marzycie – tego jestem pewna.