Matka Polka i wirusy

 

 

Przez ostatnie tygodnie przeszły przez nasz dom i nadal przechodzą, dwie epidemie. Jedna objawiała się wymiotami i biegunką a druga gorączką i kaszlem w stylu szczekającego psa. Kiedy zaczęło chorować jedno z dzieci, zaraz włączyła mi się nad głową żaróweczka z napisem „kto następny?”

 

Zaskoczę was. Nie było żadnego zaskoczenia. Dni mijały a kolejne dzieci padały ofiarą wirusa. Gdy pierwsze zaczynało normalnie jeść i wykazywać chęci do życia, ostatnie zaczynało bieganinę do toalety. Chorowanie męża pominę, bo to temat na osobny artykuł. Na końcu choruje królowa matka oczywiście.

 

 

I tak minęło kilka dni i nadszedł upragniony weekend. Nareszcie odpoczynek, jakiś pyszny rodzinny obiad, wycieczka rowerowa… Przynajmniej dla tych, którzy już stanęli na nogi. Przyszła niestety niedziela wieczór. Dla Matki Polki to prawie poniedziałek. Też tak macie? Dla mnie to gorsze niż poniedziałkowy ranek. Wtedy najbardziej dopada mnie rzeczywistość nowego tygodnia.

 

W poniedziałek rano najmłodsza zaczęła kaszleć jak szczekający pies. Cudnie! Po dwóch dniach dołączył młodszy syn dodając do tej „imprezy” jeszcze gorączkę. Nebulizator zaczął pompować powietrze już niemal bez przerw. Kolejne dni – kolejne ofiary. Robota się sama nie zrobi, ulubiony rosołek sam się nie ugotuje, gary w zlewie same się nie umyją…. 

 

Matka Polka – mistrzyni szybkich obiadów biega między salonem a kuchnią, nie pamiętając już komu jaki lek dała a komu nie. Dom wygląda jak nie przymierzając – szpital polowy. Wszyscy najbardziej lubią chorować w salonie. Przynoszą swoje kołderki, kocyki, miliard poduszek, pluszaków, książek, kredek, kolorowanek i czego tam jeszcze dusza zapragnie. Wiadomo. Z salonu jest blisko do kuchni, blisko do toalety, blisko do telewizora. 

 

Tak! Mamy telewizor. Bez niego nie wyobrażam sobie chorowania dzieci. Naprawdę. Gdy nie mam już siły i zaczyna mnie dopadać ten sam wirus, który wcześniej powalił mi dzieci – włączam bajki, by móc choć na chwilę położyć się i odetchnąć. Na pewno próbowaliście czytać dzieciom bajeczki, gdy sami mieliście gorączkę. Albo graliście w gry i wymyślali co raz to lepsze atrakcje?  No właśnie! Ja też nie mam wtedy na to ochoty i siły. 

 

Wiem. To mało wychowawcze. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że wybieram te bajki, które nie narobią zbyt dużej krzywdy naszym dzieciom. 

 

 

Zatem jeśli masz w domu szpital, od rana nie zmieniłaś piżamy na zwykły dres, włosy od trzech dni czekają na umycie, a makijaż to ostatnio miałaś zrobiony z okazji świąt, to wiedz, że jest na świecie gdzieś tam na wielkopolskiej wsi Matka Polka, która ma tak samo jak ty. 

 

W wolnych chwilach pisze do ciebie te wszystkie słowa otuchy, żebyś i ty nie straciła poczucia humoru w tym wszystkim. Pomyśl. Jak będzie cudnie jak już minie to przedwiośnie (bo wiosna to tylko w kalendarzu u nas) i nastaną ciepłe dni a po nich gorące i jak usiądziesz sobie z kawką na tarasie albo balkonie i nikt nie będzie ci kaszlał za plecami…. 

 

Ja już to widzę oczyma wyobraźni. Naprawdę. Otuchy dodaje mi jeszcze fakt, że nie będę miała telefonów z pracy, bo rzuciłam to moje „korpo” i wreszcie będę mogła tylko robić to, co lubię, czyli pisać dla Was. Zatem jak mawia mój mąż: „Odwagi!”. Popraw koronę i do przodu! Kto jak nie my? Damy radę! Co nas nie zabije, to nas wzmocni! Byle tylko mężowie nie chorowali.